Yaprağımı döktü günler,
Gençliğin hükmü kalmadı.
Bileğimi büktü günler,
Dinçliğin hükmü kalmadı.
Işık söndü, bitti rüya,
Yiğitlikte kaldım yaya;
Gücüm yeterdi dünyaya,
Koçluğun hükmü kalmadı.
Çöküverdi hayat çatım,
Sona erdi saltanatım;
Yol alıyor tahta atım,
Güçlüğün hükmü kalmadı.
Kader bozdu düzenimi,
Mezar bekler bedenimi;
İşte giydim kefenimi,
İçliğin hükmü kalmadı.
Sis kapladı can özümü,
Zaman sildi son sözümü;
Toprak doyurdu gözümü,
Açlığın hükmü kalmadı.
Vakt erişti, vade doldu,
Gökyüzünün rengi soldu;
Yalan bile yalan oldu,
Hiçliğin hükmü kalmadı.
